-Πάτερ, ὅταν, χωρὶς νὰ τὸ θέλω, περνοῦν ἀπὸ τὸν νοῦ μου αἰσχροὶ λογισμοί, ἁμαρτάνω;...
-Ἄκουσε, παιδί μου,... τοῦ ἀπάντησε ὁ Στάρετς. Κάποια ἀσκήτρια, ἡ Αἰκατερίνη Σενέϊσκαγια, ἐταλαιπωρεῖτο πολὺ καιρὸ ἀπὸ ἀκάθαρτες σκέψεις. Στὸ τέλος τὴν ἐπισκέφθηκε ὁ Χριστὸς καὶ ἀμέσως τὶς ἀπεμάκρυνε.
-Ποῦ ἤσουν τόσο καιρό, γλυκύτατε Ἰησοῦ μου;... Τὸν ἐρώτησε.
-Ἤμουν μέσα στὴν καρδιά σου,... τῆς ἀπάντησε.
-Στὴν καρδιά μου;... Μά, ἀφοῦ εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀκάθαρτους λογισμούς...
-Ἤμουν στὴν καρδιά σου, γιατὶ ἐσὺ κανέναν ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς αὐτοὺς δὲν ἀποδέχθηκες. Ἀντίθετα, προσπαθοῦσες νὰ τοὺς διώξεις. Δὲν μποροῦσες νὰ ἀπαλλαγῆς ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ὑπόφερες. Ἀγωνιζόσουν ὅμως ἐναντίον τους. Ἔτσι μοῦ παραχωροῦσες μέρος στὴν καρδιά σου...
Ποιό εἶναι λοιπὸν τὸ συμπέρασμα; Ὅταν δὲν συγκατατιθέμεθα στὶς ἄσχημες σκέψεις, δὲν ἔχουμε ἐνοχή.
πηγή: Από την Βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής - Ριζόμυλο Βελεστίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου