Γράφει ο π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος
Εφημέριος Ιερού Ναού Τιμίου Προδρόμου
Η αγάπη των ζευγαριών, είναι δώρο του Θεού, που τους οδηγεί στο μέγα μυστήριο του γάμου και τη δημιουργία της οικογένειας, δηλαδή στη δημιουργία μιας κατ' οίκον εκκλησίας, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο. Η εκκλησία μας, δηλαδή, θεωρεί την οικογένεια μια εκκλησία!!
Ποιος λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της εκκλησίας; Μα ποιος άλλος; Ο φθονερός διάβολος. Κι εκεί λοιπόν, είναι που επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις. Δουλεύει μέρα - νύχτα, ακατάπαυστα. Απεργάζεται την διάλυση του γάμου ή ακόμη και της αγαπητικής σχέσης δύο ανθρώπων.
Ο Διάβολος μισεί την οικογένεια και την αγάπη των ανθρώπων, τον «καίει»! και γι αυτό ακούραστα «δουλεύει» και απεργάζεται τη διάλυση της. Σε αυτό όμως το σχέδιο του, βρίσκει συμμάχους. Μαντέψτε ποιους;;;; Ναι, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, εμάς τους ίδιους.
Ένα πονηρό σχέδιο, που με αστείρευτη υπομονή και τρομερή μαστοριά, βάζει σε εφαρμογή, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο σκοπός είναι να καλύψει με μαύρα σύννεφα τα αισθήματα των ανθρώπων, να μην αφήσει ούτε την παραμικρή ακτίδα φωτός στις καρδίες μας, μέχρι, να επέλθει το απόλυτο σκοτάδι, οπού τα αισθήματα μας για τον σύντροφο μας θα έχουν κρυφτεί στην πυκνή νέφωση.
Δεν βιάζεται. Αν δεν τα καταφέρει με την πρώτη, γι αυτόν υπάρχει και η δεύτερη και η τρίτη και άπειρες προσπάθειες, τόσες, όσες χρειαστούν μέχρι την επίτευξη και υλοποίηση του σχεδίου του. Τον κύριο και βασικό του στόχο, τον χωρισμό των ανθρώπων.
Άνθρωποι που αγαπιούνται, παραδίνονται στην καθημερινότητα που τους φθείρει, τους κουράζει, κι εκεί λοιπόν αρχίζουν «χρυσές» ευκαιρίες του πανούργου εχθρού. Με μία σπίθα του, μπορεί να πάρει φωτιά το ζευγάρι, δίνοντας χώρο εθελουσίως, σε ανούσιους και σχεδόν πάντα χωρίς σοβαρό λόγο τσακωμούς, εκείνος τους θολώνει το μυαλό και πλέον τους έχει βάλει στην «αρένα» του. Εκτός εαυτού πλέον οι άνθρωποι του παραδίνονται, γίνονται τα απόλυτα όργανα του και κυριευμένοι από την επήρεια του πονηρού, αρχίζουν να ξεστομίζουν βαριές κουβέντες μεταξύ τους, βρίζουν, καταριούνται, χτυπούν και αφήνουν να στάζει το φαρμάκι στις καρδίες τους. Τα σύννεφα έχουν ήδη αρχίσει να επισκιάζουν τα αισθήματα τους, όμως δεν είναι ικανά να τα καλύψουν. Γι αυτόν δεν έχει σημασία, αφού το σχέδιο του, έχει ήδη μπει σε εφαρμογή και ο δρόμος είναι πλέον ανοιχτός για να συνεχίσει, μέχρι τον τελικό σκοπό του.
Σύντομα, αυτό το άσχημο και ξεκάθαρα, δαιμονικό σκηνικό, έχει σχεδόν ξεχαστεί... όχι όμως και διαγραφεί από τις ψυχές μας, αφού, δεν έχει επακολουθήσει όπως θα έπρεπε η προσφυγή στον κοινό πνευματικό, η κατανόηση και η λύση του προβλήματος, με μια πραγματική, ειλικρινή συγχώρεση.
Ο πονηρός παρακολουθεί στενά, άγρυπνος και περιμένει την επόμενη και την επόμενη και κάθε ευκαιρία που θα του δοθεί. Ο καιρός περνά και τα σύννεφα συσσωρεύονται και όλο και σκοτεινιάζουν τις ψυχές μας. Μα εμείς δεν επιλέγουμε την ειλικρινή συγχώρεση ώστε να διαλύσουμε τη συννεφιά στις ψυχές μας, αλλά, απλά προσπερνάμε και συνεχίζουμε. Παίζουμε ακριβώς το παιχνίδι του και έχουμε γίνει σχεδόν σύμμαχοι του. Η μέρα που θα ξεσπάσει η μπόρα στην σκοτεινιασμένη πια ψυχή μας, αργά η γρήγορα θα έρθει, αλλά τις περισσότερες φορές, τυφλωμένοι από το σκότος που έχει σκεπάσει ολοσχερώς τα συναισθήματα μας, νοιώθουμε ότι πάψαμε να αγαπάμε τον άνθρωπο μας, δεν μπορούμε απ΄την πυκνή ομίχλη να διακρίνουμε τίποτα από όσα υπάρχουν μέσα μας γι αυτόν, γι αυτήν.
Και βέβαια, μέσα σε όλη αυτή την καταχνιά των σχέσεων, που έπλασε ο πονηρός, δεν θα παραλείψει να δώσει και το τελικό χτύπημα, χρησιμοποιώντας ανθρώπους, που θα μας πλησιάσουν, είτε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είτε στους χώρους που κινούμαστε, κτλ, με κολακευτικά λόγια, κοπλιμέντα και "μαγικά", εφήμερα λόγια, που στερήθηκε η σκοτισμένη ψυχή μας, από την άλλη σκοτισμένη ψυχή του ανθρώπου μας και λόγια, που θα μας σαγηνέψουν, θα μας πλανέψουν και θα αποκλείσουν κάθε σκέψη για συγχώρεση, αγάπη και διάλυση της σκοτεινιάς που μας έχει κρύψει την αληθινή αγάπη, που πρέπει να δώσουμε και να πάρουμε από την αιώνια αγάπη μας, τον άνθρωπο μας, τον σύντροφο μας.
ΟΧΙ, η αγάπη δεν σταματάει, δεν τελειώνει, ζει μέσα μας σκεπασμένη από σύννεφα που αφήσαμε να την κρύψουν.
Και υπάρχει κι ακόμη μία σκοτεινή πλευρά,ένα ολόκληρο καλοπληρωμένο σύστημα της νέας εποχής, το οποίο κατακλύζει το διαδίκτυο, με άρθρα, κείμενα και δήθεν συμβουλές, που σκοτεινιάζουν ακόμη περισσότερο την ψυχή μας και λειτουργούν αποτρεπτικά, στο να συγχωρέσουμε και να διώξουμε, όλα αυτά τα σύννεφα, που κρύβουν τα αισθήματα μας για τον άνθρωπό μας. Δεν θα βρείτε ούτε ένα κείμενο γραμμένο, που να μας προτρέπει, να προσπαθήσουμε να σώσουμε την σχέση μας, να συγχωρέσουμε, να διώξουμε τα σύννεφα αυτά... Δεν θα βρείτε ένα κείμενο που να μιλά για την συγχώρεση και την αγάπη.
Οχι, η αγάπη δεν σταματάει, δεν τελειώνει, ζει μέσα μας, σκεπασμένη από σύννεφα που αφήσαμε να την κρύψουν... γιατί αφήσαμε να εισχωρήσει στις ψυχές μας το πνεύμα του πονηρού.
Με εν Χριστώ αγάπη, π. Κωνσταντίνος.
