Η κενοδοξία μας στερεί το ευλογημένο πέρασμα από τον ψυχικό στον πνευματικό πόνο και την θεία ανάπαυση

Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τον ψυχικό πόνο που νιώθει από την ακύρωση των προσδοκιών του, τις αποτυχίες του, την έλλειψη αναγνώρισης από τους άλλους ή τις αδικίες που υφίσταται - πραγματικά ή φανταστικά, φτιάχνει προσωπεία που θα τον κάνουν να νιώσει εφήμερα δυνατός και θα του επιτρέψουν να διασφαλίσει την δήθεν αξιοπρέπειά του. Έτσι, χάνει την ευκαιρία να οδηγηθεί με συντριβή μέσα από τον ψυχικό πόνο στον πνευματικό, στον πόνο που θα στρέψει όλο του το είναι στην αναζήτηση της χάρης του Θεού, που μόνο αυτή μπορεί να τον αναπαύσει, να δώσει αξία στην ύπαρξή του, να τον οδηγήσει μέσα από την συναίσθηση των αμαρτιών του στη σωτηρία του. Κύριο εμπόδιο σε μία τέτοια συντετριμμένη αναζήτηση είναι η κενοδοξία μας η οποία καιροφυλακτεί ακόμα και πίσω από τις πιο αγαθές πράξεις μας, όταν αυτές δεν γίνονται με ταπεινό φρόνημα και αίσθηση της θείας δωρεάς. Η κενοδοξία μας είναι που σκληραίνει την καρδιά μας και μας κάνει ανάλγητους όταν νιώθουμε δυνατοί και ικανοί, μας γεμίζει υπεροψία, κατάκριση και μας απομονώνει από τους άλλους. Αυτή είναι που μας βγάζει θυμό, πικρία και οργή όταν νιώσουμε ακύρωση στις προσπάθειές μας και γεμίζει ταραχή, εκνευρισμό και αγωνία την καρδιά μας. Η μόνη ελπίδα να ξεφύγουμε από μία τέτοια κατάσταση είναι οι πτώσεις μας, που σίγουρα θα ακολουθήσουν την κενοδοξία μας και η ελπίδα να συντριβούμε και να ταπεινωθούμε μέσα από αυτές ώστε να στραφούμε με αίσθηση αδυναμίας και χωρίς προσωπεία στον Θεό και να ζητήσουμε το έλεος και την ευσπλαχνία του, πού τόσο απλόχερα τα δίνει στις πονεμένες καρδιές που δεν προσπαθούν να γιατρευτούν μόνες τους.