Η
γη μας, έχει καταντήσει ένα στοιχειωμένο
δάσος από σταυρούς και μνήματα. Ένα
δάσος που αντί να μυρίζει φρεσκάδα,
βρομά θανατίλα. Έγινε τόπος εξορίας.
Γιατί κι αν μας χαρίστηκε η ζωή όμορφη
και γλυκιά, εμείς καταντήσαμε, σαν τ’
άγρια θηρία, αφού ανάμεσα μας ανοίξαμε
πόλεμο ανελέητο, αφού ο καθένας μας,
«σαν
πεινασμένο κοράκι, τροφή βλέπει στου
αδελφού το πτώμα κι ας σμίγει το αίμα
μας στο ίδιο αυλάκι κι ας βρέχει ό ίδρωτας
μας το ίδιο χώμα»,
κατά τον ποιητή. Σ αυτόν τον κόσμο, που
ο Άβελ και ο Κάιν ξαναζούν για να
ξανασκοτωθούν, δίχως έλεος κανένα, σ
αυτόν τον κόσμο ο
Χριστός κραυγάζει: Άνθρωπε αγάπα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου