Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να αισθάνονται φόβο, φτώχεια, μοναξιά, κακή υγεία και ένα αίσθημα παραίτησης από τον αγώνα της ζωής. Ανθρώπους γερασμένους από την αγωνία και την ανασφάλεια. Νέοι κυριολεκτικά γερασμένοι. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μεταφέρουν αυτά τα συναισθήματα σε όσους συναντούν και ουσιαστικά επικοινωνούν με αυτά στην καθημερινότητά τους με αποτέλεσμα όλοι ως κοινωνία με κάποιες εξαιρέσεις, να πιστεύουμε πως γερνάμε, πως αρρωσταίνουμε και πως όλα είναι μάταια. Αυτός είναι ο προορισμός μας στη ζωή; Με αυτή την κοινωνική συμφωνία θα μεγαλώσουμε παιδιά; Ζούμε στη φυλακή των συαναισθημάτων μας. Κλειδώνουμε την ευτυχία για να ζήσουμε με την κρίση. Ας κριθούμε για τη στάση μας όλοι λοιπόν. Όταν όμως φύγουμε από αυτή τη ζωή και Κάποιος μας ρωτήσει τι προσφέραμε ως συνάνθρωποι σε αυτή τη ζωή, ας θυμηθούμε να Του πούμε πόσο φορολογήθηκε το χαμόγελο από την κρίση…
Δείτε το «la vita e bella» και μάθετε πως είναι όλα στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου