Ο φίλος, ο συγγενής, ο γνωστός μας, ζει μακρυά από τον Χριστό, κι από την Εκκλησία, στερούμενος τα πνευματικά αγαθά.
Τι να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε; Με ρώτησε κάποια ευλαβής ψυχή.
Χριστιανοί μου! Ας μιλήσουμε στους πλησίον μας για τον Χριστό, ας τους συστήσουμε τον πνευματικό μας ώστε να τον συμβουλευθούν, ας τους φέρουμε μία φορά στην Εκκλησία να γνωρίσουν τον Ναό και τα του Ναού, κι ας προσευχόμαστε για τον κάθε άνθρωπο με αγάπη, υπομονή κι επιμονή, με πίστη κι ελπίδα, όπως οι Άγιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, οι οποίοι 40 χρόνια προσεύχονταν χωρίς γογγυσμό κι έπειτα από 40 χρόνια προσευχής ο Θεός τους αντάμειψε.
Μπορεί σήμερα να σκέπτεται λανθασμένα ο πλησίον, για τα θέματα της πίστεως, στεκούμενος απέναντι από τον Θεό, κι όχι με τον Θεό. Αλλά ίσως αύριο, ή μετά από 5 χρόνια, ή και 30 και 40 χρόνια ακόμη, κάτι να επιτρέψει η Θεία χάρις στην ζωή του, και να γίνει ο θερμότερος πιστός του Χριστού και να σωθεί. Ας μην χάνουμε την ελπίδα μας, ότι αλλάζουν οι άνθρωποι. Άλλωστε, κι εμείς ως άνθρωποι, αν και ζούμε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, έχουμε τις αδυναμίες μας. Να έχουμε πίστη, υπομονή κι ελπίδα. Το παράδειγμα είναι ένας κακούργος, ο ληστής στον σταυρό εκ δεξιών του Χριστού, ο οποίος αν και έζησε ζωή σκοτεινή, στην τελευταία αναπνοή της ζωής του μετανόησε και ομολόγησε Χριστόν. Αυτή την μετάνοια και ομολογία του, στη τελευταία του αναπνοή, περίμενε ο Χριστός. "Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τή βασιλεία σου" αυτή η ομολογία, ήταν αρκετή για να μεταμορφώσει τον κακούργο, από σκοτεινό άνθρωπο, σε φωτεινό άνθρωπο, ανοίγοντας του τις πόρτες της Ουρανίου Βασιλείας.
Δεν πειράζει αν τα λόγια μας είναι φτωχά, για να πούμε στον πλησίον μας για τον Χριστό μας και για τους πνευματικούς καρπούς που γευόμαστε οι Χριστιανοί πλησίον του Θεού. Όμως να τον έχουμε στην προσευχή μας, διότι αυτή η πονεμένη ψυχή που ζει μακράν του Θεού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στερείται τους αστείρευτους γλυκείς καρπούς της πίστεως. Χρειάζεται από μέρους μας, όχι κατάκριση, αλλά περισσότερη αγάπη και υποστήριξη, προσευχή και δάκρυα αγάπης.
Ίσως ο πλησίον να έχει πολύ καλή ψυχή, και να είναι δεκτικός στον Θείο Λόγο, αλλά το ακάθαρτο πνεύμα να του κρατά τα πνευματικά του μάτια κλειστά.
Ας ρίξουμε τον σπόρο του λόγου του Θεού, τον σπόρο της πίστεως, και η προσευχή μας, τα δάκρυά μας και η αγάπη μας, να γίνουν το νερό και το λίπασμα που θα βοηθήσουν να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει ο σπόρος της πίστεως στους πλησίον μας.
Με εν Χριστώ αγάπη,
π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος
Εφημέριος Ι.Ν. Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου Βόλου
και
Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Ριζομύλου Βελεστίνου.
Πηγή: intpvolou.weebly.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου