Ο πατέρας μου έλεγε... κι εγώ γελούσα...

Πριν από πολλά χρόνια ο πατέρας μου μιλούσε για έναν κόσμο όπου θα κυριαρχεί η βία. Μιλούσε για συμμορίες που θα σκορπίζουν τον τρόμο. Μιλούσε για πολίτες που θα ζούνε με φόβο για την ίδια τους τη ζωή, για το αύριο. Δεν τους χαραχτήριζε αλήτες τους ανθρώπους αυτούς των συμμοριών. Μιλούσε για ανθρώπους που θα αναγκαστούν να βγουν στους δρόμους λόγω πείνας και ανέχειας. Που θα σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί. Μου έλεγε, θυμάμαι, ότι η πείνα οδηγεί τον άνθρωπο σε απίστευτα μονοπάτια. Τον κάνει να μην ξεχωρίζει από τα άγρια ζώα της ζούγκλας. Εκεί που δεν υπάρχουν νόμοι. Που η επιβίωση επιτρέπει τα πάντα.
Τον θεωρούσα υπερβολικό. Δε δεχόμουν ότι θα φτάσουμε σε τέτοια σημεία. Δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, σκεφτόμουν. Οχι δεν είναι προφήτης ο πατέρας μου. Ούτε κανένας μάγος να μπορεί να διαβάσει το μέλλον. Άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό και μάτια είναι. Μπορεί να δει πέρα από τα γεγονότα.

Μπορεί να διαισθανθεί τι έρχεται. Τις μέρες τούτες, στριφογυρίζουν στο μυαλό μου κουβέντες του. Λόγια, λέξεις που είχα ξεχασμένες σε γωνιές του μυαλού μου. Θυμάμαι επίσης πως κάποια μέρα μου είχε πει... «να κρατάς αυτά που σου λέω καλά φυλαγμένα». Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή λυπάμαι που δεν μπορεί να δει τι γίνεται τις μέρες τούτες στον έξω κόσμο. Που δεν μπορεί να δει τη βία που ξέσπασε. Τι βία που πλανάται στον αέρα και μυρίζει μπαρούτι ...